Stoję wśród wszechogarniającej pożogi, patrząc jak płomienie tańczą wkoło mnie. Czuję się tak... Spokojnie. Wręcz obojętnie.
Widzę spojrzenia pełne litości i współczucia. Ale o co im chodzi? Przecież nic się nie stało.
On tylko upadł.
Zaraz się podniesie ze swoim słynnym ironicznym uśmieszkiem na ustach i zacznie narzekać na popsutą fryzurę.
Na pewno.
Słyszę głosy. Zaraz, co one do mnie mówią? Że czyjej śmierci żałują? Chwila, jakiej śmierci? On nie umarł.
On tylko upadł.
A ten błysk zielonego światła? Och, to tylko refleks słoneczny igrający w jego błyszczących blond włosach.
Na pewno.
Ktoś kładzie mi rękę na ramieniu. Co ten ktoś mówi? Że niby musimy zabrać ciało? Jakie ciało? Czyje ciało? On by się wkurzył, wiedząc, że nosimy go jak martwego. Bo on przecież żyje.
On tylko upadł.
Ostatnie zdanie mówię na głos. Oj! Widzę smutne spojrzenia i słyszę delikatne zaprzeczenia. Co wy wygadujecie?! Jesteście cholernymi kłamcami! Bo on żyje.
Na pewno.
Podchodzę bliżej. No i co z tego, że ma otwarte, szkliste oczy, wpatrzone "martwo" w jeden punkt? Może zasnął! Pewnie potrafi spać z otwartymi oczami. On nie umarł! Nie zostawiłby mnie!
On tylko upadł.
Idziecie stąd. Mówicie, że pewnie chcę zostać z nim chwilę sama. Niby dlaczego? O co wam chodzi? Bo ja wcale nie płaczę! Tylko deszcz zaczął padać.
Na pewno.
Och, a teraz jakiś głos w mojej głowie, pyta po co mi ten sztylet, który przykładam sobie do piersi. Ale jaki sztylet? O co chodzi? Nie miałabym po co się zabijać. Bo on przecież żyje.
On tylko upadł.
Co? Przebijam się sztyletem? Proszę, cóż to za brednie! Krew mi leci? Bzdury. To na pewno sok. Krwistoczerwony sok wiśniowy. Jego ulubiony..
Na pewno.
I co ja niby robię? UMIERAM? Nieeee, głupota! Ja tylko usypiam. Tak na momencik. Króciutką chwilkę. Na ten moment, mrugnięcie zaledwie...
Dlaczego to robię? Przez jego śmierć? Ale on przecież żyje! Jest wiecznie przy mnie! Jest w moim sercu! Nie widzicie? On nie umarł.
On tylko upadł.
A ja razem z nim...
|