Twój własny, magiczny świat.

Dziękuję dziękuję I od razu mogę powiedzieć też, że to będzie magia inna niż HP

Ethanku, Ethanku, zobaczysz, jeszcze wiele tu się zmieni i magia będzie baardzo na miejscu

FOCH FOREVER!

super alexander wygląda według opisu jak jedna z moich ulubieńszych postaci z anime a nie wiem jak wygląda keith do końca ale lubie jego osobowość naczy jest ciekawy taki uwięziony ale zarazem wydaje się być wolny

CZĘŚĆ TRZECIA


Sen odchodzi. Ale zawsze składa obietnicę, że jutro wróci. I będzie jeszcze piękniejszy, jeszcze dłuższy. I po to żyjemy, by doczekać kolejnego snu, by spełnić marzenia. Ale co będzie, gdy już nie będziemy potrafić śnić, nie mamy marzeń do spełnienia? Wtedy będzie koniec człowieka, początek maszyny. Wszystko będzie robione z przyzwyczajenia, bez fantazji i porywczości.
Alexander jeszcze potrafił śnić. To było jego wybawienie od codzienności. Dziś w nocy był w lesie, wsłuchiwał się w śpiew pięknej wilgi siedzącej blisko niego na gałęzi klonu. Siedział na kamieniu i podziwiał piękny pejzaż, wysoki wodospad opadający z szumem na dół, obijając się o chropowate skały. Zza drzew usłyszał cichy śpiew, to była smutna pieśń. O przegranej walce, o poddaniu się. Chłopak chciał odnaleźć źródło dźwięku, wstał i szedł na zachód, w stronę wabiącego go głosu. Szedł długi czas, jednak śpiew cały czas mu uciekał, jeden krok Alexandra to były dwa kroki uciekiniera.
A teraz on otworzył oczy, niemal zapomniał o swoim śnie. Ubrał się szybko, wybadał, że Carol nadal spał. Wczoraj dużo wypił. Chłopak poszedł do kuchni i napalił w piecu. Drżąc ukroił kawałek chleba i nałożył na niego plaster sera. Iście królewski posiłek. Z pokoju obok usłyszał donośnie chrapnięcie i jakiś hałas. Ojciec chyba spadł z łóżka. Siedział jak truś i nasłuchiwał. Najwyraźniej Carol nie palił się do wstawania. Mimo to Alexander znów poszedł do swojego pokoju.
Spod ściany wziął długi, gruby patyk, z kieszeni wyciągnął mały nożyk. Zaczął najpierw szlifować gałąź, a potem nadawać jej skomplikowane wzory nadające się bardziej na perskie dywany niż kawałek drewna w domu biedaka.
Zajmował się kijem cały ranek, po skończonej pracy zabrał się do oględzin, czy nie musi wykonać poprawek. Jedno wyżłobienie przypominało mu otwarte, duże oko. Takie samo, jak oko Keitha. Złapał się na tym, że od długiego czasu nie myślał o bracie. Nie miał od niego żadnego listu prócz tego sprzed roku. Napisał mało, tylko tyle, że znalazł nowych przyjaciół, nic mu nie jest, życzy Alexandrowi dużo zdrowia i szczęścia z okazji zbliżających się piętnastych urodzin i aby nie odpisywać. Teraz może ćwiczy szermierkę, albo salutuje dowódcy... Alexander chciał go wreszcie zobaczyć, uściskać i siłować się z nim jak zwykle dla zabawy. Niedługo może przyjedzie na przepustkę, odwiedzi dom rodzinny. Nie wie o śmierci Helen, ale to silny człowiek, przyjmie to z zimną krwią, choć na pewno się zasmuci. Ale jak zareaguje, gdy zobaczy Carola? Przystojny ojciec zamienił się we wrak człowieka. Alexander westchnął cicho. Tęsknił.

***

Był już wieczór, za oknem słońce powoli zachodziło zabarwiając chmury na ciemny odcień pomarańczu. Cisza zawładnęła światem, a Alexander nie buntował się temu. Siedział na łóżku obejmując swoje kolana i patrząc się na ścianę pokrytą drewnianą boazerią. W liniach desek szukał odpowiedzi na pytania dręczące jego umysł nocami. Dlaczego? Dlaczego akurat ja? Dlaczego...?
Atmosferę przerwało donośne łomotanie do drzwi. Alexander zerwał się szybko z łóżka i pobiegł otworzyć. Przed nim stało dwóch wysokich, dobrze zbudowanych mężczyzn, mieli może dwadzieścia osiem lat. Jeden miał płowe, krótkie włosy i niebieskie oczy, ubrany był w sztywno zapięty mundur. Drugi, posiadacz sztywnej, ciemnej szczeciny oraz brązowych oczu nie traktował stroju tak sztywno, mundur rozpiął, ukazując białą koszulę.
- Dobry wieczór, czy zastaliśmy najstarszego członka rodu? - odezwał się blondyn.
- Ojca nie ma w domu. - mówił prawdę, Carol poszedł do pubu napić się i wywołać kilka bójek. - A panowie w jakiej sprawie?
- Jesteśmy z wojska króla. Ekhem. Rozpoczyna się zimowy pobór do armii - zrobił tutaj krótką przerwę rozglądając się wokoło. - Jak ci młodzieńcze na imię?
- Jestem Alexander - chłopak wiedział już co się za chwile stanie.
- A ile masz lat Alexandrze?
- Ee.. Piętnaście, za dwa miesiące wejdę w wiek męski.
Mężczyźni spojrzeli na siebie, jakby się zastanawiając co zrobić - poczekać do poboru letniego i dopiero wtedy sprowadzić Alexandra, czy już teraz go zabierać?
- Kiedy wróci twój ojciec?

Ostatnio edytowany przez Luna Lovegood (2013-01-18 15:17:19)

co

CZĘŚĆ PIĄTA




Para Siempre 5

- Nie wiem, ale jak wróci to i tak będzie... - urwał. Sam nie wiedział dlaczego nie chce, by żołnierze dowiedzieli się o alkoholiźmie Carola. Może po prostu przeczuwał, że ta dwójka będzie zapewne o tym rozmawiać w drodze do króla. Nie lubił gdy o nim mówiono. To ma być jego życie, więc
niech inni interesują się nim jak najmniej.
- Co będzie? - zapytał się brunet. Miał delikatny, uspokajający głos. Zupełnie jakby... chciał pocieszyć Alexandra. Jakby czytał mu w myślach.
- Nic... Po prostu będzie zmęczony, poza tym nie jest zbyt gościnny. Ale cóż, jeżeli chcecie panowie zaczekać na niego to zapraszam do środka. Nasz dom to raczej nie pałac, ale lepsze to niż stać na dworze.
Żołnierze otrzepali buty i weszli. Chłopak pokierował ich do kuchni, gdzie w kominku nadal tlił się ogień. Wskazał im.  ręką, by usiedli na drewnianych, niewygodnych krzesłach. Blondyn trzymał wyprostowaną, sztywną postawę. Patrzył się beznamiętnym wzrokiem przed siebie, jakby widział coś interesującego w drewnianych ścianach. Brunet z kolei był bardzo rozluźniony, zdjął czapkę i rozpiął najwyższy guzik koszuli. Wodził wzrokiem po kuchni, uśmiechając się lekko. Alexander był lekko speszony, nie wiedział co ma zrobić. Podszedł więc do blatu obok pieca, miał zamiar przyrządzić herbatę. Woda gotowała się jakoś wolniej niż zazwyczaj, jej bulgot dziwnie rozkojarzał Alexandra. Do średniej wielkości glinianych ścianek pomalowanych na biało nasypał nieco słodkich ziół. Czekając w milczeniu aż nad kociołkiem z wodą pojawi się para, zaczął się zastanawiać, co będzie dalej. Jeżeli zabiorą go już dziś, za jakieś dwa tygodnie dotrze do stolicy, Aslanu. Co wtedy? Nie potrafi poprawnie trzymać miecza, a co dopiero walczyć nim. Pewnie go nauczą, pytanie brzmi tylko ile będzie miał na to czasu. Przydzielą go raczej do łuczników, nie widział siebie w kawalerii konnej. Naszła go wizja. Młodzieniec o czarnych jak noc włosach w lśniącej kolczudze. Przez plecy przewieszony ma piękny, misternie wykonany łuk i strzały z lotkami z łabędzich piór, u pasa srebrny, półtoraręczny miecz spoczywa w czarnej pochwie ze skóry. Na piersi przypięte ma złote odznaczenie, na twarzy maluje się duma. W ręku trzyma uzdę białego ogiera o dostojnym wyglądzie... Fantazje Alexandra przerwał głos bruneta.
- To twój ojciec Alexandrze?
Chłopak wzdrygnął się. Woda już wrzała, jednak zamiast nalać ją do szklanki spojrzał przez okno. Carol szedł chwiejąc się i zataczając. Jedno oko miał podbite, na koszuli pojawiła się jeszcze jedna plama piwa.
- Tak, to on - powiedział, po czym udał się otworzyć drzwi. Ojciec w takim stanie raczej nie byłby do tego zdolny. Gdy wszedł i zobaczył swojego syna, usta otworzyły się, by wygłosić jakąś niezbyt miłą uwagę. Uznał jednak, że ma ważniejsze sprawy.
- Czyje to? - warknął obijając się o ścianę. Wysuniętą brodą wskazał na płaszcze powieszone na stojaku w kącie.
- Rozpoczyna się zimowy pobór, zastanawiają się czy wziąć mnie teraz czy w lato. Chcieli rozmawiać z moim ojcem, więc czekają w kuchni. -powiedział szybko schodząc z drogi Carolowi.
Mężczyzna wszedł do kuchni i zmierzył przybyszów wzrokiem "nie-lubię-gości". Blondyn poderwał się z krzesła by przedstawić siebie i całą sytuację, ale Carol tylko splunął mu pod nogi.
- A bierzcie go jak najszybciej! - spojrzał na żołnierza przekrwionymi oczami. - Bierzcie go i żeby już nie wrócił!
Chwila ciszy. Dwie sekundy ciągnące się w nieskończoność.
- No to pakuj się młody - odezwał się brunet. - I witamy w armii.
Podał rękę Alexandrowi, a ten ją uścisnął.


Gdy chłopak zapakował do torby kilka ubrań i łuk, wyszli na dwór. Brama do nowego życia była już niedaleko, stała przywiązana do drzewa i objawiała się w postaci dwóch brązowych koni i drewnianej, krytej bryczki. Była niewielka, mogła pomieścić zaledwie trzy osoby. Do cudów świata te ż nie należała, wnętrze było proste żeby nie powiedzieć obskurne. Blondyn skierował się do miejsca woźnicy i chwycił uzdę koni, a brunet i Alexander weszli do środka. Było tu trochę mniej zimniej niż na dworze. Ale tylko trochę. Konie zarżały i chłopak poczuł, że zakręcają, by znaleźć się na tej wąskiej drodze, którą wracał do domu po ucieczce. Ale już tu nie wróci. I jak ja sobie poradzę?! Tylko te słowa chodziły po jego głowie. Najmłodszy w armii, który nie potrafi porządnie uderzyć. Tak, stanie się ofiarą drwin i żartów innych, już wolałby zostać w domu. Zzrzedła mu mina, co on tu do cholery robi?! Nie, nie... Lepiej zapytać, co oni zrobią z nim.
- Nie martw się, nie będzie aż tak źle - brunet chyba naprawdę czytał mu w myślach. - Zobaczysz, wszystkiego się nauczysz. Nowych w wojsku dzielimy na grupy, najpierw sprawdzą twoje umiejętności, a potem przydzielą do tych o podobnym poziomie. Razem będziecie się uczyć.
No to jeszcze piękniej, będą patrzeć jak codziennie robię z siebie pośmiewisko.
Brunet zmierzył go ponurym  spojrzeniem człowieka, którego wysiłki nie przynoszą rezultatu.
- Dasz sobie radę, już ja to wiem najlepiej. A jak już jesteśmy przy moim temacie, to mam na imię Karim. I wierz mi, przeszedłem już przez to, co ty masz przejść i wcale tak strasznie nie było.
W Alexandrze zakiełkowała malutka nadzieja. A skoro nadzieja uskrzydla człowieka...

KONIEC CZĘŚCI PIĄTEJ

Wiem okropne ale laptop rozjebalam i czasu nie mam