Twój własny, magiczny świat.

Genialne!

Dwa nowe pisane na ciemniaka w pewną zimną noc...

Idziesz szarą ulicą
W szarym mieście
Obok szarych ludzi

Wyśmiewasz się z człowieka
Wygląda inaczej niż ty

On śmieje się z ciebie
Wyglądasz tak samo jak inni

Idziesz dalej
Przed siebie
Nie oglądasz się

Myślisz: idź do przodu
A tak naprawdę stajesz

Stajesz z innymi szarymi ludźmi
Robisz co oni
Myślisz jak oni

Widzisz nagle tego kolorowego ptaka
Wyśmiewałeś się z niego
Wygląda inaczej niż ty

On wyśmiewa się z nas
Wyglądamy tak samo

i drugi, po mojemu lepszy...


Tam
Gdzie oczy twe nie widzą nic
Gdzie ręka nie wyczuwa ciepła
Gdzie zmysły nie działają jak powinny

Tam jest mój świat

Chodź do mnie

Pociągnę cię przez otchłań
postrzępionych wspomnień

Pociągnę cię przez otchłań
urwanych szlaków myśli

Daj mi rękę

Będzie wtedy ciepło
Mgły się rozstąpią

Daj mi rękę, a ją chwycę

I pociągnę cię przez otchłań
postrzępionych wspomnień

Pociągnę cię przez otchłań
urwanych szlaków myśli

Popatrz na mnie

Daj mi zatonąć w tych oczach

Uśmiechnij się do mnie

Niech ten uśmiech wzniesie mnie do nieba

Przepaść nie będzie już przeszkodą
Ciemność nie będzie budzić strachu
Twoje ciemne oczy
To one pozwolą mi zasnąć
W twoich ciepłych ramionach
Utkanych z moich marzeń
Przy twoim bijącym sercu
Wreszcie jesteśmy razem

Lunuś, kochanie... TE WIERSZE SĄ CUDNE!!!! A zwłaszcza ten "Listopadowy deszcz" i ten "idziesz szarą ulicą, widzisz szarych ludzi(...)" czy jak to tam szło

O Luno przyznam szczerze że piszesz zajebiście. Twoje wiersze są... no... no... Zajebiste. Przemawiają do mnie. Niektóre xD

No, nowa porcyjka krótkich, niedopracowanych wierszy pisanych wieczorem.

Zapomnienie

Świat zapomnienia
Gdzie czarne łzy nadal płyną
Gdzie nadal dzielimy blizny walki
Jak żołnierze po przegranej wojnie

Świat zapomnienia
Gdzie koszmary żyją własnym życiem
Gdzie nadal jest zima
Zabijająca ciepło w sercach

Świat zapomnienia
Z deszczem łzy się mieszają
Gdzie dawne miłości
Chodzą pod rękę z wrogami

Las, ciemny las
Deszcz, zimny deszcz,
Ty, po prostu ty
W świecie zapomnienia


Dziwny i krótki "Oko"

Ciemne oczy
Wpatrzone w rozgwieżdżone niebo
Świecące niemal jak gwiazdy
Tak piękne i odległe

Ciemne oczy
Marzące o niedoścignionym
Patrzące z uczuciem
Na kwiat czerwony

Oh, te ciemne oczy
Okalające duszę złamaną
One mówią mi niemal wszystko
Ale zatajają najważniejsze

"Game over"

Ból
Porażka
Smutek
Łzy
Przelana krew

Na kolanach nie wyglądasz już tak strasznie
Łez cieknących z oczu nie da się ukryć
Możesz już tylko przyznać się do porażki
Choć nie wiem, czy wtedy podam ci rękę

Ból
Porażka
Smutek
Łzy
Przelana krew

Nie chcesz upaść?
Trudno, teraz już nawet nie masz na to wpływu
Upadłeś, zginąłeś
Gra zakończona

Ból
Porażka
Smutek
Łzy
Przelana krew

Oh, zamknij się
I tak nic już nie zrobisz
No, dalej, przyznaj
Jesteś tylko głupim człowiekiem

Ból
Porażka
Smutek
Łzy
Przelana krew

Ból
Porażka
Smutek
Łzy
Przelana krew

Bo już nic cię nie uchroni
Już nic ci nie pomoże
Nie możesz uciec
Nie możesz tego zakończyć
Nie możesz z tym wygrać
Nie możesz z tym walczyć

Maestro nadal gra
Cicho, niemal niesłyszalnie
Ale piękną melodię wkłada w nasze serca
Wsłuchaj się w jej ton
Czy coś ci mówi?
Zamknij oczy
Posłuchaj...

Z tą melodią
Panującą nad moim sercem
Zapadłam w sen
Piękny sen
Gdzie spełniły się marzenia
Rzeka nadal płynęła
Słońce nadal świeciło

Każdy sen się kończy
Ale nie mój
Nie
Mój sen
Zamienił się w koszmar
W pułapkę bez wyjścia

Każdego wieczoru
Powieki się same zamykały
By ukryć zimne łzy
Z czasem zniknęły
Musiałam się nauczyć wstrzymywać je

Czekam
Cierpliwie, choć mój czas się kończy
Żeby ktoś tu przyszedł
Obudził i przytulił
Jak dziecko
Które obudziło się w środku nocy

Ale wiem, że nikt nie przyjdzie

I jaki z tego morał?
Nie ufaj muzykowi, jego melodia jest zdradziecka...

DEDYKACJA DLA MARTYNY

Martwi nie potrafią mówić
Martwi potrafią nękać
Spróbuj mnie zabić
Nie uda ci się
Możesz mnie zostawić
Ale mnie to nie obchodzi
Możesz mnie skreślić z listy
Ale zobaczysz, deszcz zmyje zarys kredy

Martwi nie potrafią mówić
Lecz gdy wszystko zostało powiedziane
Obudzą się w zimnym deszczu
Zdepczą cię w pochodzie świętych

Martwi nie potrafią mówić
Martwi potrafią nękać
Spróbuj mnie zabić
Nie uda ci się
Możesz mnie zostawić
Ale mnie to nie obchodzi
Możesz mnie skreślić z listy
Ale zobaczysz, deszcz zmyje zarys kredy

Czym jest przeznaczenie
To głupi nierozważny człowiek
A ty jesteś jeszcze głupszy
Bo wierzysz, że przeznaczenie mnie zniszczy

Martwi nie potrafią mówić
Martwi potrafią nękać
Spróbuj mnie zabić
Nie uda ci się
Możesz mnie zostawić
Ale mnie to nie obchodzi
Możesz mnie skreślić z listy
Ale zobaczysz, deszcz zmyje zarys kredy

To co straciłem
To już się nie liczy
To co ty myślisz
To się nigdy nie liczyło, zrozum

Martwi nie potrafią mówić
Martwi potrafią nękać
Spróbuj mnie zabić
Nie uda ci się
Możesz mnie zostawić
Ale mnie to nie obchodzi
Możesz mnie skreślić z listy
Ale zobaczysz, deszcz zmyje zarys kredy

Nie zostało nic do powiedzenia
Dlaczego nie odejdziesz
Nie uda ci się mnie zabić
Nie uda ci się mnie zabić!

Martwi nie potrafią mówić
Martwi potrafią nękać
Spróbuj mnie zabić
Nie uda ci się
Możesz mnie zostawić
Ale mnie to nie obchodzi
Możesz mnie skreślić z listy
Ale zobaczysz, deszcz zmyje zarys kredy

Martwi nie potrafią mówić
Martwi potrafią nękać
Spróbuj mnie zabić
Nie uda ci się
Możesz mnie zostawić
Ale mnie to nie obchodzi
Możesz mnie skreślić z listy
Ale zobaczysz, deszcz zmyje zarys kredy

Ostatnio edytowany przez Luna Lovegood (2013-01-04 21:11:01)