Twój własny, magiczny świat.

WSTĘP
Ostrzegałam. To będzie okropne, nudne, najgorsze na świecie romansidło, którego nie mogą czytać osoby o słabym żołądku. Ale nudzi mi się to macie i hejtujcie.




PROLOG
Kilka lat temu...


Ciemność. Duże pomieszczenie oświetlone jest jedynie przez kolorowe, ruchome plamy na podłodze wydobywające się z reflektorów na suficie. Zgromadziło się tu około 270 osób, niektórzy po prostu kołysali się i dostawiali nogę do nogi, a inni skakali żywiołowo w rytm muzyki. Z głośników wydobywała się nieznana piosenka pełna elektroniki z wyretuszowanym głosem młodej dziewczyny. Mimo, że większość obecnych nie słuchała takiej muzyki i tak się bawili. Każda dyskoteka napawała ich dziwnym uczuciem, że w tych światłach nie da się nie ruszać, że jest im tu dobrze, że nie wyjdą dopóki maestro grać nie przestanie. Takie coś jak "jeden za wszystkich, wszystkich za jednego!", jeżeli jedna osoba wyjdzie zabawa nie będzie już taka sama.
Sylwia spojrzała na zegarek. Pół do piątej, trzeba kończyć imprezę. Jako, że jej klasa 6 c była organizatorem, poszła do stanowiska DJ'a, gdzie siedział jej przyjaciel Kamil.
- Słuchaj, kończymy już, puść to co zawsze! - próbowała przekrzyczeć muzykę i głosy śpiewających uczniów. Kamil na znak, że usłyszał skinął głową, z ruchu jego ust można było wyczytać, że mówi "dobra, za chwilę.". Dziewczyna wróciła na swoje miejsce, gdzie tańczyła do poprzedniej piosenki. Naprzeciw widziała Agatę i Zuzę, kilka osób dalej stała Iza. Gdy ostatnie takty utworu dobiegły końca, a piosenkarka zakończyła długą nutę cichym westchnięciem z głośników wypłynął głos Kamila.
- Okej, słuchajcie, to już ostatni utwór, mam nadzieję, że nieźle się bawiliście i przyjdziecie na następną imprezę za miesiąc! Tak się bawi, tak się bawi...
- WAR - SZA - WA!!!
- Tak się bawi, tak się bawi...
- WAR - SZA - WA!!!
Gdy wszyscy zdarli sobie gardła krzycząc nazwę ich miasta, rozległy się spokojne dźwięki ostatniej piosenki. Tak, była o miłości. Zawsze tak jest. Ale wcześniej był to inny utwór, Sylwia odwróciła się za siebie by spiorunować wzrokiem Kamila. Ona lubiła ten zespół, ale co mu do głowy przyszło, żeby na imprezie pełnej fanów radia Eska puścić Aerosmith?! On patrząc na jej minę uśmiechnął się tylko nieco za mocno, by można wykluczyć w nim nutę ironii. Dziewczyna westchnęła, odwróciła się. Przed nią stał Damian, blisko, może nawet za blisko. Patrzyli sobie przez chwilę prosto w oczy, oh, jakie on ma piękne zielone oczy... Otworzył usta, chciał coś powiedzieć, ale nie udało mu się, nie mógł wydobyć z siebie głosu. Po prostu wziął Sylwię za rękę, poprowadził do kąta sali, gdzie nikt na nich nie patrzył i objął ją, zaczęli kołysać się do melodii. Sylwia usłyszała w swoim uchu jego głos wtórujący wokaliście, I close my eyes and see you, lying in my bed and I still dream of that day...
Sylwia czuła się dziwnie, takie nieznane jej uczucie w brzuchu ogarnęło jej głowę. Nie czuła się źle,  tylko inaczej. Chyba lepiej, magicznie. Tylko jak w życiu bywa każda chwila jest ulotna, każda jest przerwana przez niechcianego intruza z zewnątrz, który nie wie, że ona oddała by wszystko, byle ta chwila jeszcze trwała. Maestro przestał grać, zerwały się oklaski, by nagrodzić DJ'a i wszyscy skierowali się do wyjścia. Sylwia niechętnie wybiegła i wmieszała się w tłum rozkrzyczanych kolegów.
Tylko Damian został jeszcze przez chwilę tam, gdzie wcześniej. Muzyka się skończyła, ale śpiew jeszcze nie.
What could have been love...





Podziękowania dla Martyny i Ziutusi za pomysły na imienia (Martyna wymyśliła Sylwię, Ziutuś Damiana, chociaż zastanawiałam się nad Damianem, bo to mój dobry znajomy xD)

Ta teraz się skapnęłam, że Sylwia usłyszała głos w oku nie w uchu mam głupawkę!

Ostatnio edytowany przez Luna Lovegood (2013-01-10 18:08:49)

Marta już wie Jeszcze dziś zacznę rozdział pierwszy, tylko mam pytanie, czy wolałabyś krótsze rozdziały częściej, czy dłuższe w większych odstępach czasu, bo stanowisko Marty już znam ;D

Krótsze częściej

No to będą raz krótsze raz dłuższe

faajne nie mogę się doczekać na więcej ja bym więcej dawała opisów sytuacji. Nie od razu, tylko, co sie stało przed tym, co czuła w trakcie tego i takie tam. Ale to tylko moje odczucia. Pisz dalej!

To Wam zrobię niespodziankę, bo już czekać nie mogę. Ale nie zapowiadam happy endu w następnym rozdziale


IT STARTED OUT WITH A KISS
Rozdział drugi


Sobota. Ostatni dzień roku. Ciekawe czemu ludzie uważają, że kolejny rok jest wyjątkowy... Czas na zmiany, na nowe postanowienia, zmiana numerku w dacie - dla Sylwii to nie ważne. Każdy rok oznacza tylko tyle, że udało jej się przeżyć. Nigdy nie robi postanowień, nie chce niczego w sobie zmieniać. Wtedy nie byłaby sobą. Akceptuje siebie ze wszystkimi swoimi wadami i nawykami, chce być człowiekiem, a nie ideałem.
Ojca wieczorem nie będzie w domu. Sylwia przekonała go by poszedł do przyjaciół z komisariatu, upił się z nimi do nieprzytomności i wrócił jak wytrzeźwieje taksówką. Sama skłamała, że przyjdzie do niej jakaś koleżanka i razem mają zamiar posłuchać muzyki i zrobić taki tam babski wieczorek. Nabrał się, w końcu nie ma pojęcia o życiu prywatnym swojej córki. Nie ma w tym jego winy, po prostu Sylwia zbyt wiele mu nie mówiła, na przyjacielskie pytania podczas obiadu odpowiadała tylko "Wszystko w porządku, nie musisz się martwić." a potem szła do swojego pokoju.

Na razie sen błąkał się po powiekach dziewczyny. Kochała to uczucie. To było jedyne miejsce, gdzie spełniały się jej marzenia, uzależniła się od widoku innej rzeczywistości stworzonej przez jej podświadomość. Wiedziała, że sen wróci jeszcze piękniejszy, zawsze jej to obiecywał. Szeptał do ucha, żeby wytrzymała do wieczora, a znów będzie na La Cibeles. Czekała na zachód słońca, wtedy kładła się do łóżka i odchodziła do własnego świata. Wreszcie wolna.
Powoli otworzyła oczy. Spojrzała na zegarek, już jedenasta. Nie chciała jeszcze wstawać, odwróciła się na drugi bok. Już miała zamknąć oczy, gdy zobaczyła jakiś kawałek papieru. Wzięła go do ręki. Damian. Ścisnęła mocno zdjęcie. Jej sen powrócił dwanaście godzin wcześniej.

***

- To... o której przychodzi Ola? - mężczyzna w średnim wieku stał już na progu drzwi. Miał ciemne włosy i jeszcze ciemniejsze oczy. Był starannie ogolony jak zawsze, ubrał się w jasnoniebieskie dżinsy i skórzaną kurtkę. Jak na swój wiek prezentował się całkiem dobrze.
- O dziewiętnastej, czyli za jakieś... pół godziny.
- Tylko za bardzo nie zabalujcie, dwa trupy w domu policjanta to dość dużo roboty papierkowej - uśmiechnął się lekko.
- OK tato, baw się dobrze - Sylwia postarała się o wesoły ton, jakby nie mogła się doczekać świetnej zabawy, która zaraz nastąpi. Wyszło pewnie nieco fałszywie, ale ojciec się nie zorientował.
- Dzięki i ty też. Do zobaczenia i... Szczęśliwego Nowego Roku! - ostatnie zdanie krzyknął już z podwórka. Sylwia pomachała mu ze sztucznym uśmiechem i rozwaliła się na kanapie w salonie. Wspomnienie...

[i/] - Suka! - rudowłosa dziewczyna patrzyła się na nią z obrzydzeniem. Uderzyła ją w twarz i odeszła. Sylwia pobiegła do łazienki. Płakała całą lekcję. To była jej przyjaciółka! Jedyna, ufała jej! A teraz... Teraz jej już nie ma. Nie należy do osób silnych psychicznie, każda krytyka, każde wyzwisko zostawiają na niej ślad. Czuła wypalenie. Nie ma już po co żyć, skoro nie ma już przyjaciół. A Damian... Nie, nie może myśleć o Damianie. Cisza... [i/]

[i/] Ciepło. Jak dobrze jej było w objęciach Damiana. Nie rozmawiali, patrzyli sobie przytuleni w oczy. Sylwii zrobiło się nie dobrze, że to już ostatni raz. Chłopak zbliżył do niej swoje usta, po chwili jego język połączył się w ognistym tańcu z językiem dziewczyny. Przycisnął ją jeszcze mocniej do siebie, ona wplotła rękę w jego włosy... Nie, Sylwia opamiętaj się... Niechętnie i nie bez problemów oderwała się od chłopaka.
- Damian, ja, ty... Nie możemy po prostu razem być... Ja... Przepraszam.
Powieki skryły zielone oczy. Ręka puściła rękę. Miłość opuściła ich oboje. [i/]

[i/] Była na La Cibeles. Z nim. Dłoń na dłoni, ramię przy ramieniu, oko patrzyło się na oko.
- Kocham Cię - wyszeptał. Te dwa słowa czynią człowieka najszczęśliwszym na świecie. Zaraz, zaraz, to nie wspomnienie. To tylko sen... [i/]

Szeregi domów, wszystkie ciążą na mnie
Czuję jak ich smutne ręce mnie dotykają
Wszystkie te rzeczy, w każdym położeniu
Wszystkie te rzeczy przejmą pewnego dnia kontrolę
I znów zanikanie, zanikanie

Ta maszyna nie przekaże tych myśli
I napięcie, pod którym jestem
Być dzieckiem świata, zatoczyć koło zanim wszyscy zawiedziemy
I znów zanikanie, znów zanikanie

Roztrzaskane jajka, martwe ptaki
Wrzeszczą, kiedy walczą o życie
Czuję jak śmierć zagląda w ich paciorkowate oczy
Wszystkie te rzeczy, które zaowocują
Wszystkie te rzeczy pewnego dnia całkowicie pochłoniemy
I znów zanikanie, znów zanikanie

Zanurz swoją dusze w miłości
Zanurz swoją dusze w miłości

***
Dwudziesta. Nie mogła wytrzymać już w tym domu. Ubrała się w swoją szarą kurtkę i grafitowe buty, po czym wyszła trzaskając drzwiami. Wzięła tylko swoje słuchawki i telefon. Pogrążona we własnych myślach szła pustymi ulicami, nie miała pojęcia dokąd. Po prostu przed siebie.

***

Zaraz dwudziesta trzydzieści, Damian miał spędzić Sylwestra z grupką znajomych. Dom Adama jest już niedaleko, tylko przejście, zakręt, a dalej prosto... Chłopak dotarł już do świateł, czerwony człowieczek pokazał się na wyświetlaczu. Przed nim stała jakaś dziewczyna w szarej kurtce, słuchała muzyki. Przyjrzał się jej, przypominała mu Sylwię. Zagapił się, już zielone. Dziewczyna też ruszyła. Usłyszał pisk opon. Spojrzał się w lewo, czerwona toyota rozpędziła się i nie była w stanie zahamować na lodzie tak szybko, by nie przejechać dziewczyny. Damian krzyknął do niej, ale ona nie słyszała, muzyka za głośno grała. Samochód był blisko, wybiegł do dziewczyny i odepchnął ją. Przycisnął ją do budki telefonicznej. Kurwa, Sylwia... Serce zaczęło mu szybciej bić, był z nią tak blisko... Ale nie chciał jej przestraszyć. Odsunął się.
- Nic ci... Nic ci nie jest?
- Nie, raczej nie - jego miłość spojrzała na niego dziwnie. Damian nie wiedział co zrobić, powiedzieć. Jakoś przeszła mu ochota na imprezę u Adama.
- Co tu robisz? Idziesz gdzieś na Sylwestra? - silił się na normalny ton. Nie wiedział czemu, ale nie potrafił nic wymyślić, po raz pierwszy był sam na sam w Sylwią i w dodatku z nią rozmawiał chwilę po tym, jak uratował jej życie.
- Nie, ja... Tak po prostu chodziłam, nie chciałam być sama w domu. Ale teraz biorąc pod uwagę moje szczęście chyba już wrócę... - czy mu się zdawało, czy dziewczyna też nie wiedziała co powiedzieć???
- Odprowadzę cię, dobrze?
- Ale chyba idziesz gdzieś na Sylwestra jak mniemam, w końcu nie lubisz samemu spacerować tym bardziej w zimę - dziewczyna spojrzała się na niego podejrzliwie.
- Wiesz co, wybierałem się do Adama, ale coś mi przeszła ochota na takie imprezy...
Boże, czemu walnął taki tekst?! Mógł skłamać, że tak jak ona tylko spacerował, może by się  nabrała, a teraz? Odeśle go z kwitkiem na imprezę i tyle wyjdzie z romantycznej schadzki o zmroku.

***

Stała i patrzyła na Damiana. Kurwa mać, nie wierzyła w to, co się stało. Przed chwilą mogła wpaść pod samochód, ale uratował ją jej były, którego boleśnie rzuciła bez tłumaczenia, a teraz idą sobie razem za rękę do jej domu. Życie lubi zwroty akcji, a szczególnie upodobało sobie właśnie ją jako królika doświadczalnego. Przez chwilę szli w milczeniu, jednak nie była to cisza wynikająca z braku tematu do rozmów. Zawarli niewerbalny pakt, że będą się cieszyć swoją obecnością bez niepotrzebnej gadaniny.
Gdy doszli do drzwi zrobiło się zupełnie ciemno. Damian już chciał się pożegnać i zawrócić, ale Sylwia pierwsza wydobyła z siebie głos.
- Słuchaj... Lepiej nie wracaj teraz, jest zbyt ciemno. Ojciec wróci dopiero jutro, więc jego pokój będzie wolny.
- Nie chcę przeszkadzać... - Sylwia wiedziała, że co jak co, ale Damian bardzo chciał przeszkadzać w akurat ten sposób.
- Nie przeszkadzasz, choć.
Pociągnęła go za rękę do salonu. Pomyślała, że nie może wyjść na niekulturalną, więc zaczęła swój monolog, który powinien trwać o wiele więcej, niż jak się okazało trwać będzie.
- Wielkie dzięki za tą akcję, wiesz, gdyby nie ty...
- To nic takiego...
- ... już by mnie tu nie było i...
- Na serio, nie dziękuj, zrobiłem co musiałem...
- ... po prostu zachowałeś się jak bohater, mogłeś nie zareagować...
- Spoko, nie musisz dziękować...
- ... no po prostu dziękuję ci za to, bo...
Damian zbliżył się do niej, zatkał usta ręką. Ich twarze dzielił może jeden milimetr. Teraz już pół. Ćwierć.
- Skoro już tak bardzo chcesz dziękować, to w ramach odwdzięczenia się możesz zrobić pewną rzecz... - gdy mówił stykali się wargami. Sylwii to wcale nie przeszkadzało.
- Jaką? - patrzyli sobie prosto w oczy, ona objęła go ręką za szyję.
- Po prostu mnie nie odpychaj - zamruczał, a ona nie zdążyła już nic powiedzieć. Zatkał jej usta językiem.


Haha!