Twój własny, magiczny świat.

* - Ja... - zaczął Draco i urwał.
Ethan mu pomógł. Dlaczego to zrobił? Przecież mógł pozwolić mu się wykrwawić...
- Ethan... Dlaczego mi pomogłeś?... Przecież... No, sądzę, że mnie nienawidzisz... Więc... Dlaczego? Przecież mogłeś pozwolić mi się wykrwawić... - Draco zebrał się na odwagę i postanowił zapytać o wszystko turkusowowłosego.*

* Draco spojrzał gdzieś w bok.
- Aha - powiedział.
"- Noo, brawo, Draco! Rozbudowana i inteligentna wypowiedź! Na miarę Pottera." skarcił się w myślach Dracon.
Odchrząknął.
- Wiesz... W sumie to niby powinienem Ci podziękować... Ale nie jestem pewien, czy niedoszły samobójca powinien dziękować swojemu wybawcy.
Uśmiechnął się krzywo. Spróbował poruszyć lewą ręką i natychmiast syknął z bólu. Ta rana nieźle bolała..
"- Draco, opanuj się!! Nie umiesz sklecić porządnego zdania i jeszcze w dodatku okazujesz słabość! Nie no, normalnie Malfoy pełną gębą!" ironizował w myślach Draco.
Odchrząknął znów. Boże, normalnie zaczynał przypominać Umbridge...
- Ethan..? Czy... Czy mógłbyś podać mi różdżkę?... Najwidoczniej upadła mi koło fotela... - powiedział Draco cicho, patrząc gdzieś w bok.
Zarumienił się delikatnie... Ale ze względu na jego wyjątkowo bladą skórę, wyglądało to, jakby kompletnie spalił cegłę.*

*Spojrzał na Ethana.
- Tak, mógłbyś... - wyszeptał przerażonym głosem.
Och, ale nie bał się Ethana. Nie. Bał się swoich demonów przeszłości.
- Ethan, nie byłbyś pierwszym, który tak ze mną postąpił - powiedział cicho.
Wszystko wróciło. Tamta sypialnia w Malfoy Manor. Duże łożko ze srebrną pościelą. I ojciec Dracona, robiący swojemu dziecku coś, czego żaden rodzic nigdy robić nie powinien...
Draco zaczął drżeć i histerycznie oddychać. Gdzie on jest?? Czy to jego sypialnia w Hogwarcie??  A może sypialnia ojca w Malfoy Manor?? Och i kto tu niedaleko stoi? Ethan? A może to Lucjusz, który chce go właśnie......
Dracon krzyknął i zwinął się w kłębek.
- Nie... - jęknął. - Nie, nie, proszę...*

* Długo jeszcze wpatrywał się w drzwi, które już dawno zamknęły się za Ethanem. Spojrzał nieprzytomnie na zegarek. Była już siódma rano. Och, w ogóle nie spał tej nocy, będzie wyglądał okropnie...!
A zresztą... Ma to gdzieś. Już wszystko ma gdzieś... Uczniów, szkołę, pracę, swój wygląd, życie... Wszystko. Jednego tylko nie miał gdzieś : Ethana. I, choć bardzo chciał, nie potrafił tego zmienić. Młody był jego Partnerem. Niestety, tylko tym przez duże "P"...
Ethan go nienawidził. Wczoraj dał mu to wyraźnie do zrozumienia. Och, Draco mu się nie dziwił. Sam też nienawidził Lucjusza za to, co ten mu zrobił...
Ah... Dlaczego to musi tak boleć?!? Ta świadomość odrzucenia... Draco jeszcze nigdy tego nie zaznał... I to tak bolało, tak bolało!!
Czuł się, jakby w płucach miał ostre odłamki szkła, które z każdym oddechem raniły mu wnętrzności... Jakby serce przebiła płonąca róża miłości i zawitła długimi, ostrymi, trującymi kolcami...
Draco, gdyby mógł, zwijałby się w konwulsjach, płakał, krzyczał, błagał Boga i wszystkich świętych o przebaczenie... Ale kolejną karą było to, że nie mógł. Mógł tylko patrzeć na te drzwi i myśleć o swoim okrucieństwie... O zbyt wielu popełnionych błędach, których nie da się już naprawić...
Ah, w tej chwili osobą, której Draco nienawidził najbardziej na świecie był... On sam.
Wziął głęboki oddech. Cóż, trzeba by pójść na śniadanie... Pomimo, że nie był głodny, Zabini Blaise, jego przyjaciel, dziś przyjeżdżał i wypadałoby tam być.
Draco wstał więc z łóżka z trudem. Złapał różdżkę i skierował ją krótko na swoją rękę, która natychmiast się uleczyła.
Podszedł do lustra i spojrzał w nie.
Ujrzał cień samego siebie. Olbrzymie worki i cienie pod oczami. Rozczochrane włosy. Pęknięta, od uderzenia Ethana, warga. Na twarzy wyraz zrezygnowania i niechęci do życia. Oczy wypełnione bezbrzeżnym smutkiem. Biała koszula poplamiona krwią.
Kiedyś zemdlałby z szoku, gdyby zobaczył siebie w takim stanie. Teraz...było mu wszystko jedno.
Postanowił jedynie przebrać koszulę, wziąć prysznic i umyć zęby.
Gdy już wykonał te czynności, wyszedł ze swoich Komnat i udał się powoli, powłócząc nogami, do Wielkiej Sali. Miał nadzieję, że na nikogo się nie natknie...*

(Moja postać będzie szła do Wielkiej Sali przez... No, powiedzmy, że wszystkie korytarze xD Można się więc gdzieś na niego natknąć ;D xD)

Zjawił się tu bardzo szybko. Prawie że w tempie natychmiastowym. Widząc w jakim stanie nie jest jego partner poszedł szybko po jakąś pielęgniarkę czy kogoś tam. Naprawiła jego rękę i załatała rany. Dała jakieś eliksiry przeciwbólowe i tyle z jej udziałów. A Ethan usiadł w rogu łóżka i tak sobie siedzi, trzymając go za rękę.

-Nie-odparł jak gdyby nigdy nic.

-Rozumiem. Nooo a twój ojciec? Nic z tym nie robi?-usiadł po turecku.