Twój własny, magiczny świat.

Marta nie wiedziała, co to za chłopak. Był nauczycielem, czy uczniem? I co on robił w łazience dla dziewcząt? Marta szybko wstała.
- Przepraszam, ale to jest łazienka dla DZIEWCZĄT - powiedziała akcentując ostatnie słowo.
Była jednak nadal słaba i za chwilę znów upadła na podłogę. Nie zemdlała, po prostu zasłabła.

Przepraszam, ale chyba coś sie panu pomyliło. Po pierwsze, nie znam pana, a już trochę do tej szkoły chodzę...Po drugie... Jestem ŻYWA - powiedziała, podkreślając ostatnie słowo. - Nie wiem, kim pan jest i o co panu chodzi. Nie wiem też, jak się tu znalazłam, czemu wokół jest wokół krwi i strasznie boli mnie klatka piersiowa. I czemu trzymam... nóż.. W każdym razie, albo pan mnie chciał zabić, ale się nie dałam.... albo nie wiem. W każdym razie, chciałabym iść na lekcje. Wie pan może, co teraz mam? Bo nie wiem, gdzie jest moja torba i nie pamiętam planu zajęć. Nawet nie pamiętam, jaki mamy dziś dzień...

Kompletnie mu idbilo, pomyslala Marta. To byl wyraznie jakis psychol. Nie wiedziala o co mu chodzi. jak mogla nie żyć, skoro tu stała? O to go zapytala

Marta zrobiła dziwną minę. Okej, nie wie co ma robić, tak, najlepiej zostawić ją tum niech sobie radzi sama! Oczywiście! Bo jest tylko głupia, brzydką Martą! Była wściekła. Bardzo! Podeszła do lustra nad umywalką. Gotowała się ze złości. CHciała właśnie uderzyć lustro i... ręka poszybowała na drugą stronę, Marta wyleciała w powietrze, bo po chwili z ogromnym trzaskiem upaść na podłogę.
- Co u..
Marta popatrzyła na swoje ręce. Co chwilę zmieniały się. Raz były normalne, materialne, a za chwilę... półprzezroczyste! Marta była w szoku. O co tu chodziło? Zakręciło jej się w głowie. Nie, nie mogła dłużej. Usłyszała słowa. Kołysanka... Jej ukochana kołysanka.. Ale zaraz... Co? Nie rozumie. Słowa są inne... Ale jakie? Słyszy tylko bełkot. Co? O co chodzi?

Cisza.

Koniec. Urwało się. Zawroty głowy przestały ją męczyć, była znów normalna. Może jej się przewidziało? Nie wie. W każdym razie, musi iść teraz do swojego Dormitorium po książki i iść na lekcje. Problem w tym, że nie pamiętała hasła... Ani też jaki jest dzień, ani nawet do jakiej klasy uczęszcza...

Pamięć powróciła Marcie tak nagle, jak zniknęła. Pamiętała już wszystko. Pamiętała Draco, April, Lunę, Ethanka-pedałka... Tak go nazywała i nie miała zamiaru przestać. Nie lubiła go od początku. Od tego dnia, gdy zobaczyła go po raz pierwszy. Siedziała wtedy na parapecie i zobaczyła go przez okno. Kopał nogą w krawężnik. Chłopiec, który kopał krawężnik. Prawie jak "chłopiec, który przeżył", jednak dużo mniej zaszczytne. W każdym razie nie lubiła go i nie ma zamiaru polubić.

Draco był jej zdecydowanie bliższy. Z problemem szła do niego. Był wampirem, miał ogromną moc, był... gejem. I kochał Ethanka-pedałka, czego Marta nie mogła do siebie przyjąć. No trudno, nic nie zaradzi, chociaż próbowała. Oni do siebie nie pasują. Po pierwsze, ta sama płeć, po drugie, po prostu nie pasują.

April... Kochana April. Ją uwielbiała najbardziej. To jest po prostu April, nie da się jej opisać.

Lunę również bardzo lubiła. Kiedy Marta miała kryzys, ona jej pomogła. Jednak teraz już nic nie zaradzi. Teraz Marta jest pewna, co chce zrobić.

Tak. Podjęła decyzję.
-Mamo... - wyszeptała. - Już niedługo. Niedługo się spotkamy.
Długo nad tym myślała. W końcu stwierdziła, że już nic tu po niej. Na nic się nie przydaje, tylko przeszkadza. Więc po co tu być? Woli być z mamą, która ewidentnie ją wzywa.

Sen już blisko jest

Tak, jest już bardzo, bardzo blisko. Czuje to. Nabrała w nozdrza powietrze. Nic nie poczuła, była w końcu duchem. Przez całe życie po śmierci czuła tylko jeden zapach - zapach, którego zwykły śmiertelny człowiek nie poczuje. Marta była do niego przyzwyczajona, dopiero, gdy miała możliwość stania się człowiekiem zauważyła tę zmianę. Czuła śmierć. Tego zapachu nie można przyrównać do niczego. Jest jedyny i inny od wszystkiego.

Marta zatrzymała się na środku łazienki. Czuła, że już czas. Ciągle w głowie słyszała kołysankę. Dźwięk z każdą chwilą narastał. Melodia była przepiękna. Marta zamknęła oczy. Usiadła na podłodze. Zaczęła śpiewać wraz z głosem w swojej głowie. Śpiewała ze swoją mamą.

Pękły wszystkie rury. Woda stworzyła wir, w środku którego siedziała śpiewająca Marta. Tworzyła idealną harmonię z melodią. Wirowała wokół dziewczyny kierowana Magią Śpiewu. Z obrazów wyleciały syreny i rusałki i również zaczęły śpiewać. Ich głos był smutny i przepełniony żalem. Spędziły z Martą tyle czasu. Smutno im, że od nich odchodzi.

Nagle Marta wstała, a woda opadła gwałtownie na podłogę. Syreny i rusałki ucichły. Melodia została urwana. Marta stawała się coraz bardziej przezroczysta. Znikała. Ciągle miała zamknięte oczy. Uśmiechnęła się do siebie. Nic nie powiedziała, lecz jej usta ułożyły się w słowo "mama". Znikała coraz szybciej.

Zniknęła.

Syreny i rusałki wróciły na swoje miejsce. Nie zauważyły jednego.

W miejscu gdzie Marta zniknęła, pojawił się drobny złoty pył. Ułożył się na podłodze w słowa:

"ŁAZIENKA JĘCZĄCEJ MARTY - DUCHA, KTÓRY STAŁ SIĘ ODWAŻNY PO ŚMIERCI."

Upamiętnienie. Tego było jej trzeba. By została zapamiętana jako ktoś ważny. Nie jako głupia, brzydka Marta. Chciała udowodnić, że zmienić można się zawsze. I nawet kiedy trochę za dużo się marudzi - można być dobrą osobą. Fakt, miała niską samoocenę na ziemi. Ale na pewno przy mamie zauważyła, że była kimś wyjątkowym. Niejedna osoba może jej podziękować. Zdecydowanie była kimś godnym zapamiętania.

Jęcząca Marta zniknęła, lecz pamięć o niej - nigdy.


________________________________________________________________________



Chciałam bardzo podziękować wszystkim za świetną zabawę. Martynie i Sylwii - za stworzenie tego forum. Dziękuję za godziny pisania i dobre słowa. Było bardzo miło Jednak Marta zniknęła, a wraz z nią znikam i ja. Może czasem wpadnę poczytać, co słychać u Waszych bohaterów, skomentuję jakiś wiersz, pogram w gry, ale raczej często mnie tu nie zobaczycie. Jeszcze raz dziękuję. Mam nadzieję, że mnie również mile będziecie wspominać I oczywiście mam nadzieję, że nasze kontakty się nie urwą Piszcie do mnie na gadu czy skype Dane tutaj zostawiam i na razie nic nie zmieniam DZIĘKUJĘ.